Istorija OKK Beograd

Počeci...

Koreni jugoslovenske košarke nalaze se na Tašmajdanu i Kalemegdanu. Tu su se, za vreme okupacije, pred kraj rata, mogle videti prve košarkaške utakmice. Isprva se igralo primitivno, bez velikog znanja o igri i bez patika. Mladići su dolazili bosonogi, ne obraćajući pažnju na ogrebotine i plihove. Za sve ovo bio je kriv lekar Svetislav Bata Vulović, čovek koji je prvi u Beograd doneo košarkašku loptu i pravila igre, začetnik ideje oko koje će se okupiti milioni sportskih poklonika,ideje koja će našu zemlju predstaviti svetu na najlepši način.
Kalemegdanska igrališta odmah su prevazišla svoje dimenzije. Sportska dešavanja na Kalemegdanu, naročito nova igra pod obručima, okupljala su viđenije ljude iz različitih branši. Uz zvuke džeza, svinga i tvista, koje je proizvodio orkestar čuvenog Bubiše Simića, i celodnevni bat košarkaške lopte, Mali Kalemegdan kretao se u ritmu savršene muzike i čistih emocija. Praktično se, tih posleratnih godina, ceo društveni život Beograda našao našao unutar zidina Kalemegdanske tvrđave. Studenti i omladina prihvatili su košarku sa velikim oduševljenjem. Kroz ovu igru videli su mogućnost afirmacije. Za njih je košarka bila više od ubacivanja lopte kroz košarkašku mrežicu. Bila je manifest lepote, snage i veštine, igra koja im se dopadala i pomoću koje su želeli da se dopadnu. Talas pozitivne energije širio se Beogradom i celom zemljom, stvarajući uslove za ozbiljnije vidove sportskog organizovanja, t.j., stvaranje sportskih društava, odnosno sportskih klubova.
Priča o košarkaskom klubu Beograd započinje baš u tom posleratnom periodu, te davne 1945. godine, kada se na inicijativu Sindikata metalskih radnika Jugoslavije, čuvenih "klonfera", osniva sportsko društvo "Metalac". Iste godine osnivaju se i sportska društva "Partizan" i "Crvena Zvezda". U okviru sportskog društva ,,Metalac" osnivaju se fudbalski i košarkaški klub, sa istoimenim nazivom.
Prvi put košarkaški klub "Metalac" učestvuje u nacionalnom košarkaškom šampionatu 1946. godine, i kao debitant zauzima solidno šesto mesto. U periodu do 1950. godine najveći uspeh beleži 1949. godine kada osvaja peto mesto.
1950. godine na predlog tadašnjeg čuvenog beogradskog novinara Vladimira Dedijera, kompletno sportsko društvo menja naziv u BSK (Beogradski Sportski Klub) Sa manje ili vise uspeha košarkaški klub BSK nastupa u 1. saveznoj ligi sve do 1955. godine kada ispada iz saveznog takmičenja u niži rang, t.j., Srpsku ligu. Međutim, ekipa BSK-a ne gubeci veru i sportski duh, i, uprkos teskim uslovima, radeci jako kvalitetno vec sledece godine vraća se u saveznu elitu, gde zauzima treće mesto najavljujući godine u kojima će ime kluba i njegovih vedeta biti ispisano zlatnim slovima, kako na sceni domaće košarke tako i one međunarodne.
________________________________________

Trnovit put do zvezda...

Period 1950-1956. godine će ostati zapamćen kao izuzetno težak za klub i igrače. Treniralo se na otvorenim terenima koji nisu imali ni tuševe da se igrači okupaju posle treninga, najčesće u nezgodnim terminima (po velikoj vrućini ili kasno u noć), a na utakmice se putovalo kamionima. Ali generacija predvođena Koraćem, Nikolićem, Rajkovićem, Erkićem, Gordićem bila je generacija entuzijasta, mladića koji su voleli svoj klub i sve ove poteskoće podnosili sa osmehom na usnama i šalama. Mladalački duh, pregalaštvo i veliko srce ove ekipe za samo dve godine odatle zamenili su kamione spavaćim kolima, a terene na poljanama Kragujevca, Čačka, Smedereva, Novog Sada, sjajem reflektora Tašmajdana, Pariza, Milana, Antiba, Carigrada, Sofije, Torina... Imena igrača OKK Beograda zasijala su kao najlepše zvezde jugoslovenskog kosarkaškog neba, zvezde koje su sa sobom ponele klub do neslućenih visina, upisavši ga zlatnim slovima u istoriju košarke na starom kontinentu. Bio je to trnovit put ka zvezdama, ali bas zato vredan i veličanstven, postignut zalaganjem, ljubavlju prema klubu i samoodricanjima mladića koji su tih ranih 60-tih godina nosili plavo-beli dres.
U ovom periodu tri godine izuzetno su bile značajne za formiranje šampionskog tima i generacije koja će doneti slavu "plavom" klubu iz Čelareve ulice. To su 1953, 1954 i 1956. godina.

Godine 1953. i 1954. vezane su za izuzetno značajne kadrovske promene, kako u igračkom tako i u trenerskom smislu, u tadašnjem BSK-u. 1953. godine napoziciju trenera prvog tima dolazi Bora Stanković, a za "vođu tima" ("spona" između trenera i ekipe na jednoj i uprave kluba na drugoj strani) Raša Šaper. Ova dva čoveka su, radeći kako na međunarodnom (Stanković kao generalni sekretar FIBA, član MOK; Šaper kao predsednik tehničke komisije FIBA), tako i na domaćem planu (Stanković kao dugogodišnji trener OKK Beograda;Šaper kao dugogodišnji predsednik Košarkaškog Saveza Jugoslavije), pružila izuzetan doprinos ne samo u razvoju OKK Beograda, već i u razvoju i afirmaciji jugoslovenske košarke uopšte. Godinu dana kasnije (1954) iz juniorskog sastava prvom timu se priključuju dva nova imena, koja će u godinama koje dolaze dobro zapamtiti kako jugoslovenska, tako i evropska i svetska sportska javnost-Radivoje Korać i Slobodan Gordić, koji će sa onima koji su već bili u "plavoj sredini" (Erkić, Bogomir Rajković,...) i onima koji će doći (Sija Nikolić, Trajko Rajković,...) stvoriti šampionski tim, čije će ime odzvanjati evropskim prestonicama.
1956. godina, iako katastofalna u takmičaskom smislu, sa sobom donosi ključnu stvar za razvoj kluba i formiranje šampionske generacije. To je izgradnja sopstvenog terena 1956. godine u Čelarevoj ulici, br. 12, čime je stvorena infrastrukturna osnova za kvalitativni i kvantitativni trenažni proces, odnosno, sa čim je prestalo "potucanje" igrača tadašnjeg BSK po tuđim terenima.
Povratkom iz Srpske lige u Prvenstvo Jugoslavije, i osvajanjem trećeg mesta u konačnom plasmanu ekipa, 1958.godine klub menja naziv u OKK Beograd, koji zadržava do današnjih dana.
________________________________________

Zlatne godine...

Te 1958. godine igrajući u Prvenstvu Jugoslavije, OKK Beograd drži javni čas svim tada velikim košarkaškim klubovima na prostorima bivše SFRJ. Pred Koraćem i drugovima na kolena padaju Olimpija (105-67), Crvena Zvezda (67-65), Partizan (104-89), Zadar (111-84)... Pohod kroz domaće takmičenje završava se najlepši mogući način: u vitrine "plavog kluba" stiže prvi pehar šampiona države... Svim učesnicima domaćeg takmičenja te 1958. godine biva jasno da se u jugoslovenskoj košarci pojavila nova klubska veličina, na koju će u budućnosti morati ozbiljno da se računa...
I na međunarodnoj sceni učinak plavo-belih u sezoni 1958/59 biva izuzeto zapažen. U Kupu Evrope OKK Beograd na putu do polufinala eliminiše Atinski AEK, i prvaka Francuske, Charleville iz Mezieres-a, da bi u polufinalu, slabijom koš razlikom u meču na gostujućem terenu, bio eliminisan od strane Sofijskog Akademika (Beograd: 79-69; Sofija: 94-77).
U periodu od 1959-1962. godine OKK Beograd beleži velike uspehe. Posle slabog plasmana u domaćem šampionatu 1959. godine, u sezoni 1960. OKK se vraća na tron, slilnije i ubedljivije savladavši svoje protivnike nego u prvoj šampionskoj sezoni, i po drugi put osvaja titulu prvaka države. U ovom periodu u međunarodnim takmičenjima ,,polažu oružje" pred Žućka i ekipu, što na domaćem što na gostujućem terenu, mnogi klubovi, čak i reprezentacije:
1960 - reprezentacija Maroka, Lech (Varšava, prvak Poljske)
1961 - Simenthal (Milano), Virtus (Bolonja), Racing (Paris), Antverpse (prvak Belgije)
1962. godine u OKK Beogradu dolazi do promene na poziciji trenera. Dotadašnji trener Bora Stanković, zbog obaveza u međunarodnoj košarkaškoj organizaciji, predaje "dirigentsku palicu" profesoru Aci Nikoliću. Vođen profesorom Nikolićem OKK Beograd završava kao vicešampion, izgubivši u finalu od Ljubljanske Olimpije. I pored ove činjenice u vitrine beogradskog kluba 1962. godine, posle pobede nad Partizanom 103-82, dolazi novi trofej-pobednik Kupa Jugoslavije.
Godine 1963. i 1964. ostaće zabeležene kao najsjajnije u istoriji OKK Beograda.
1963. godine Korać, Erkić, Gordić, M. Nikolić, T. Rajković, Pavelić, Tošić, Lj. Stanković, Pazmanj, Kosović, Ivacković i Gajin "prošetali" su se prvom ligom pobeđujući svoje protivnike sa prosečnom razlikom od 25 poena, sa skorom od 15 pobeda i samo tri poraza. U finalnom meču padaju i "crno-beli" i ekipa iz "Žućkove avlije" biva bogatija za još jednu titulu državnog prvaka.
1964. godine Bora Stanković se ponovo vraća na klupu "plavih", u težnji da odbrani šampionsku titulu iz prethodne sezone. Korać i drugari i u ovoj sezoni, baš kao i u prethodnoj, odnose pobede, kako na domaćem tako i na gostujućim terenima, u celoj Jugoslavije. Posle mečeva sa "plavima" pognute glave odlaze igrači Zvezde, Partizana, Zadra, Slovana, Splita, Olimpije, Lokomotive, Radničkog. Epilog isti: 15 pobeda i tri poraza, i naravno još jedna titula prvaka Jugoslavije za družinu iz Čelareve.
Posle "zlatnih godina" OKK Beograda (period 1957-1965. godine) dolazi do razlaza šampionske ekipe. Korać i Gordić odlaze u Belgiju, Nikolić u Tursku, itd. "Trofejni post" OKK Beograda traje sve do 1993 godine kada pod vođstvom Rajka Žižića klub iz Čelareve po drugi put u svojoj istoriji postaje osvajač nacionalnog Kupa.

________________________________________

Nekad i sad...

OKK Beograd danas predstavlja moderan košarkaški klub, u kome se vrlo kvalitetno radi, kako sa prvim timom tako i sa mlađim kategorijama. Ova sportska sredina okuplja veliki broj mladih košarkaša, reprezentativaca, koji braneći boje plavog kluba stiču iskustva u prvoj ligi i izrastaju u buduće seniorske uzdanice.
Prvi tim OKK Beograda, ustalivši se u prvoligaškoj sredini, trenira i igra utakmice u hali Pionir. Trenutno je u završnoj fazi izgradnja sportskog centra "Radivoje Korać" u Čelarevoj ulici, koji bi u budućnosti trebalo da predstavlja infrastrukturni osnov trenažnog procesa u "Žućkovoj avliji", gnezdo gde će se stvoriti neki novi Korać,Nikolić, Gordić i ostali, nove košarkaške snage koje će težiti da vrate staru slavu "plavom klubu".